Purper: Een rookloze GGZ

Zondag 14 Oktober 2018

Deel dit nieuws

Moeten we als zorgverleners het goede voorbeeld geven en streven naar een rookloze GGZ? Of is samen met de cliënt een sigaretje roken de optimale omstandigheid voor een goed gesprek? SPV Harry Meijerink besloot begin dit jaar samen met zijn collega’s van het FACT team te stoppen met roken. Directeur Piet van der Zandt juichte het besluit toe en trakteerde op taart. Lees en hoor hun verhaal.

Een jaar of twee geleden kwam sociaal psychiatrisch verpleegkundige Harry Meijerink bij de kaakchirurg. Die ontdekte wat plekjes in zijn mond en zei: ik adviseer je te stoppen met roken. Daar heeft Harry vervolgens twee jaar over na moeten denken. Hij rookte al drieënveertig jaar. Gemiddeld dertig sigaretten per dag.

Harry: ‘Ik sprak er uiteindelijk over met de verslavingsarts die ook in mijn team werkt. Zij bood aan mij te coachen bij het stoppen met roken, maar adviseerde ook medestoppers te zoeken, ter ondersteuning. In mijn team werkten vijf rokers, uiteindelijk hebben we afgesproken met z'n allen te stoppen, op 8 januari 2018. We werden van harte ondersteund door de rest van het team. Zij hadden begrip, stimuleerden ons als het moeilijk was en complimenteerden ons. Ze stelden een cadeau in het vooruitzicht, dat overigens nog moet komen …, maar dat terzijde.’

Een loser

Harry ging naar de huisarts voor wat ondersteunende medicatie. Ondertussen is het team acht maanden verder en wordt er nog steeds niet gerookt. ‘Ik kan het er nog steeds knap moeilijk mee hebben, maar weer beginnen, dat doe je niet zomaar, dan ben je toch echt een loser. Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik laatst een peuk op straat zag liggen die maar voor een kwart opgerookt was en ik mijzelf enorm moest bedwingen om hem niet op te rapen en aan te steken. De aandrang is soms nog sterk aanwezig, al weet ik dat het vooral tussen mijn oren zit.’

Diep ademhalen zonder hoesten

‘Ik voel me zo ontzettend goed’, zegt Harry. ‘Alleen al door het idee dat al die rotzooi uit mijn lichaam verdwijnt. Ik kan weer diep aanhalen zonder te hoesten. Ik ruik en proef beter, ruik voor anderen lekkerder en heb weer kleur op mijn wangen. Ik ben tien kilo zwaarder geworden, maar dat kon geen kwaad.’

Hypocriet

Als ex-roker houdt de moraal van het roken in de zorg Harry bezig: ‘Laatst presteerde ik het om aan een rokende stagiaire te vragen: 'vind je nou echt dat, als je werkzaam bent in de gezondheidszorg, je dit kunt maken? En dat je al rokend voor ons pand kunt gaan staan? Moeten wij niet het goede voorbeeld geven?' 80% van onze cliënten heeft een dubbeldiagnose, zij zijn verslaafd. Kun je hen helpen als je zelf een verslaving hebt? Het is misschien wel een beetje hypocriet. Zeg niet dat dat heel anders is, want een nicotineverslaving is de meest lastige die er is.'

'Laten we ook aandacht besteden aan cliënten die roken. We maken ons zorgen over medicijnen die slecht voor hen zijn, maar dat roken levensverkortend werkt, daar lijkt niemand zich druk om te maken. Er wordt te makkelijk gedacht: 'Ach, laat ze ook een pleziertje hebben, het leven is al ingewikkeld genoeg. Feit blijft dat het niet gewoon is.'

Belonen

Harry: ‘Niet roken scheelt veel tijd en geld. Dat je zoveel geld bespaart is een belangrijke motivatie. Voor mij was dat 45 euro per week. Na een half jaar kon ik daar een tweedehands motor van kopen. Het is echt belangrijk jezelf te belonen. Laatst heb ik een week vrij genomen voor een grote schoonmaak van mijn huis. Je wilt niet weten hoe vies de sporen van nicotine zijn, het plakte zelfs op de luxaflex.

Ik ben er trots op dat ik niet meer rook. Door mijn enthousiaste verhaal zijn er twee cliënten gestopt. Collega, ik daag je uit! Probeer het een half jaar en kijk hoe je je voelt.’

Directeur Piet van der Zandt: ‘Ik denk dat de tijd rijp is een stap verder te zetten. We hebben de maatschappelijke discussie gehad. Dat roken niet goed is, dat weten we nu wel.’

Lees het volledige artikel in Purper 53.