Aandachtsfunctionarissen suïcidepreventie, deel 2

Joan: 'Ik werk voor de afdeling Doven & Slechthorenden in Ede en ben aandachtsfunctionaris voor Veluwe en het Centrum voor Psychotherapie in Lunteren. Wanneer er een suïcide is of een suïcidepoging met ernstig letsel tot gevolg, heb ik daarover contact met de geneesheer-directeur en onderzoeken we aan de hand van vragenlijsten of er gehandeld is volgens het protocol. Ook neem ik deel aan een veiligheidsplatform, is er jaarlijks overleg met de directie en probeer ik zicht te houden op scholing van collega’s. Een goede verandering is dat er nu op teamniveau ook collega’s zijn die preventie en suïcidaliteit als aandachtsveld hebben. De punten waarop we onszelf kunnen verbeteren zijn heel divers. Een voorbeeld is te zorgen voor een zorgvuldige overdracht bij een transfer van een cliënt.'

 

Saskia Krom   sociaal psychiatrisch verpleegkundige   ‘Kenbaar maken waar mensen met suïcidale gedachten kunnen aankloppen’

Saskia: 'Als aandachtsfunctionarissen krijgen we binnen Pro Persona steeds meer een gezicht. Zeker nu iedereen geschoold is en behoefte heeft aan verdieping. Mijn rol is breed: ik train collega’s, ook in de eerste lijn, leg verbindingen, signaleer, ben vraagbaak en mediator. Aandachtspunt is wat mij betreft vooral het kenbaar maken aan cliënten, familie, ketenpartners en verwijzers waar mensen met suïcidale gedachten aan kunnen kloppen. Vaak blijkt men de weg niet te weten en er wordt door de omgeving te snel gedacht: het zal wel loslopen. Als hulpverleners van Pro Persona moeten we duidelijker maken wie we zijn en waarvoor men ons kan inzetten.

 

Het is wetenschappelijk bewezen dat transitie in zorg cliënten kwetsbaar maakt. Voor cliënten betekent het vaak: wéér mijn verhaal vertellen. In contact blijven met de cliënt lijkt zo vanzelfsprekend. Maar continuïteit waarborgen, blijven communiceren, vasthouden aan een perspectief vraagt echt extra aandacht.'

 

Anny Beelen   sociaal psychiatrisch verpleegkundige   ‘Ik heb geleerd het beestje bij de naam te noemen’

Anny: 'Het hoge aantal suïcides is niet goed te verklaren. Als hulpverleners doen we allemaal stinkend ons best, we zijn goed getraind en geschoold. Waarom redt de ene cliënt zichzelf wel en de andere niet, is de grote vraag.

 

In mijn werk bij de Crisisdienst heb ik heel veel te maken met suïcide. Ik heb in de loop der tijd wel geleerd om het beestje bij de naam te noemen: rechtstreeks te vragen naar suïcidale gedachten. Het is zo belangrijk om het bespreekbaar te maken. Vaak zie je dan dat mensen enorm opgelucht zijn, het fijn vinden dat ze er over mogen praten. Natuurlijk kun je daarna niet 100% garanderen dat er niets gebeurt. Ik probeer afspraken te maken om in contact te blijven, en geef een telefoonnummer mee waarop we dag en nacht bereikbaar zijn.'